Dankkaart 2023

 

Je eigen DJ

Wat is het tegenovergestelde van oordelen? 

Vaak stel ik deze vraag in begeleiding en het blijkt een lastige. Want we zijn collectief een beetje besmet met het idee dat we niet zouden mogen oordelen, althans we spreken elkaar er te pas en onpas op aan. "Dat is een oordeel !" Ja, dat klopt. Dat ook trouwens :-) Dat doen we om een beetje grip en controle op de wereld om ons heen te hebben. Compleet oordeelloos leven is een utopie en geen doel op zich. De buddha's onder ons daargelaten...

Met andere woorden, niet-oordelen is niet het bedoelde tegenovergestelde. Ook het uitstellen van je oordeel is dat niet, al is niet direct ergens iets van vinden meestal wel de verstandige optie. Nee, het gaat er om je om dat je herkent wie er spreekt, omdat er vaak een innerlijk conflict ten grondslag ligt aan een last, jeuk of kramp. 

Sluiten je verwachtingen nog wel voldoende aan bij je gevoel? Weet je wat je inclusief je lijf nodig hebt en zorg je ervoor? Kloppen je analyses vaak, maar ervaar je weinig compassie? Maak je een onderscheid tussen hoofd en hart? Het zijn zo maar wat vragen die een disbalans kunnen verhelderen tussen oordeel en ..... behoefte! 

Behoefte in de zin van universele psychologische behoeften. Denk aan de behoefte aan betekenis, de behoefte aan autonomie, de behoefte aan zekerheid, de behoefte aan ontwikkeling. Het is een limitatief lijstje en het definieert in psychologische zin de mens. Want zo bezien is er altijd een behoefte aan het woord. Wat vraagt mijn systeem? Rust? Vertrouwen? Ruimte? Zingeving?

Om hoofd en hart wat dichter bij elkaar te brengen, op zoek naar zelfempathie, ben je dus je eigen DJ en heb je de beschikking over een mengpaneel. In het 2-dimensionale plaatje hierboven staat het schuifje wat meer richting behoefte en dat is uiteraard geen toeval.

Want in hoeverre ben je je bewust van welke 'need' jou op dit moment drijft? Ben je in contact met je lijf? Stroomt het voldoende of springt je ratio vanuit het niets weer aan? Hoe lang mag je van jezelf stilstaan bij je innerlijke flow?

Mijn idee is dat we overmatig zijn getraind om rationeel te zijn, om vanuit analyse en diagnose te werken en daarmee is er altijd wel een norm, impliciet of expliciet. Maar dat staat soms volledig los van wie we zijn en wat we in psychologische zin nodig hebben. Dat zijn we tegenwoordig geregeld kwijt en moeten we dan gaan herontdekken. De troost is dan dat het wel te trainen valt. Veel oefening en aandacht maakt immers nieuwe gewoonten. De beloning is de balans. 

F*ck intentie

"Ja maar zo had ik het niet bedoeld". Kent u die uitdrukking? Het maakt de weg vrij voor de altijd en eeuwige vergoelijkende gedachte, die geen enkele verantwoordelijkheid wenst te dragen voor zijn effect. En daar, lieve mensen, komen we dus geen stap verder mee!

De verdediger die te laat instapt en de tegenstander vol op de enkel raakt, krijgt de vrije trap tegen. Hij maakt z'n excuses, geeft een hand en accepteert een prent. Soit. Zijn intentie om de bal te raken is niet ter zake doende. Misschien wel voor het verschil tussen een gele of rode kaart, maar niet om hem vrij te pleiten.

"Denial of responsibility is a tragic expression of an unmet need." (Marshall Rosenberg)

Hoe anders gaan we hier nog al te vaak mee om. Hoe het is 'bedoeld' wint het nog veel te vaak van hoe het is 'gevoeld'. Nu is 'voelen' wel aan een gestage opmars bezig, maar de marketingafdeling buigt zich nog steeds over het te zachte beeld dat het opwekt. Je hoort de 'stel je toch niet aan'-zeggers je immers al in een vals koor luid toeroepen...

Hoe je iets bedoelt maakt dus niet zo veel uit. Sterker nog, ik ga uit van de goede bedoelingen. In communicatieland gaat het echter om de ruimte die we elkaar bieden, de bedachtzaamheid die we aan de dag kunnen leggen, die maakt dat 1+1 ook daadwerkelijk 3 kan worden.

Wees dus wakker als iemand zich enkel en alleen beroept op z'n o zo goed bedoelde poging en zichzelf onttrekt aan de gevolgen van zijn handelen. Fuck intentie, het moest maar eens duidelijk gezegd worden. Want uiteindelijk is mededogen een actie.

Zomervakantie

 

"Als dit bestaat, bestaat er ook een hemel." 

Voor alle gevoelige gozers onder ons, succes met het vinden van de juiste balans qua prikkels deze zomer. 

Vanaf eind augustus zijn we weer beschikbaar voor het inlossen van behoeften aan verstilling :-) 

Niks mis

Ieder van ons zit in beperking, in zijn eigen bubbel, met zijn eigen beperkte referentiekader, per definitie.

Maar mensen die communicatieve vaardigheden missen, zullen denken dat je ruzie probeert te maken. En mensen die de emotionele intelligentie missen om je te begrijpen, zullen je gevoelig noemen. 

Laat je niet 'gaslighten' in een 'er is iets mis met mij'-verhaal als mensen door hun eigen bril van innerlijke gemis heen kijken.

Moet ik dan spelen?

 "Er is altijd een behoefte aan het woord" - Marshall Rosenberg

Tijdens het 10-minutengesprek spreekt de meester zorg uit over onze Tibbe, 6 jaar. Hij staat namelijk geregeld alleen tijdens de pauzes, dat valt op. We nemen de zorg mee. Tijdens het ritje naar school de dag erna, vraag ik hem of dat klopt, dat ie soms alleen staat. "Ja", spreekt hij ronduit, "dan sta ik wat te kijken" en "dan heb ik behoefte aan rust".  Diep van binnen wist ik dit al wel, zijn overtuiging stemt me trots en vol vertrouwen.

Maar toch, hij heeft tussen de regels door mijn zorg gehoord, ook al heb ik m'n best gedaan hem neutraal te bevragen. Dan wordt het plots pijnlijk, als hij aan me vraagt: "Moet ik dan spelen, papa?". Hebben we als ouders en meester toch weer (onbewust) een norm gecommuniceerd...  Ik baal. "Nee hoor jongen, als jij wil kijken en je rust pakt is dat helemaal prima". Met n vervulde glimlach kijkt hij weer tevreden naar buiten.

Leef maar fijn naar je behoeften, denk ik, daar kan ik nog wel wat van leren. Ouch.