Selftalk

Hebben jullie het een beetje leuk samen, jij en je innervoice? 

Het zal je niet verbazen dat de manier waarop je jezelf waarneemt een belangrijke bijdrage kan leveren aan je levensgeluk. Een zelfbeeld dat telkenmale bevestigd wordt, zal een minder levendige innerlijke strijd hoeven voeren dan iemand die een periode van verandering doormaakt (denk aan rouw, burn-out, ziekte, uit de kast komen, relatiebreuk). En elk mens overkomt het, tegenspoed. Dus ook verandering.

Mensen verschillen in hun al dan niet beproefde copingstrategieën. Iedereen heeft zo wel een voorkeur, een neiging, een dominante of goed getrainde manier van 'omgaan met'. De een zit de tijd uit, de ander gaat juist direct oplossen. Weer een ander loopt weg, zoekt steun of trekt zich terug en dat allemaal afhankelijk van context, situatie of moment. 

Maar wat kan ik er dan van leren?

Dat als het gaat om mentale gezondheid je de zogeheten selftalk serieus moet nemen, zeker in tijden van crisis. Van de inhoud van je gedachten dien je je juist dan meer bewust te worden, bijvoorbeeld door ze uit te schrijven. Je zal zien dat er genoeg overtuigingen in je zijn geslopen, waarvan je je nu afvraagt of ze nog wel bijdragen aan je ontwikkeling en geluk of juist in de weg daarvan zijn gaan staan. Is je innerlijke criticus aan het woord?

Slecht een innerlijk conflict of de cognitieve dissonantie vervolgens door een ultieme afweging te maken, want slechts daar (!) wordt je sterker van. Help jezelf en maak keuzes! Ongeacht de tijd die je er voor nodig hebt. 

"Anxiety and worrying are provoked by possibility, not certainty."

Klinkt dit wat kort door de bocht? Het doet misschien niet perse recht aan de diepte van je denken en je voelen. Het is bedoeld om in tijden van crisis het goede te doen. Als het complex kan, kan het dus immers ook eenvoudig, nietwaar?

Want even zo vaak koesteren mensen hun schuldgevoelens, houden ze hun bijna comfortabel geworden problemen in stand, weten ze niet wat ze eigenlijk nodig hebben of willen vragen aan de ander, vinden ze nog een argument om besluiteloos te blijven, doen ze niks want ze zijn bang om te falen (de zelfbenoemde perfectionisten), steken ze hun kop in het zand bij gebrek aan moed of doorzettingsvermogen, verlangen ze direct resultaat zonder het eigen proces te willen aangaan, vergelijken ze zich overmatig met anderen, willen ze eerst erkenning of waardering voordat ze in actie komen, uiten ze steevast bozige kritiek op de ander als excuus om niet naar zichzelf hoeven te kijken, trekken ze zich terug en beklagen zich tevens over gevoelens van eenzaamheid. 

Mocht je je wellicht op momenten hierin herkennen, dan is deze zeer welbedoelde blog voor jou. 

(Inzetjes uit The Upward Spiral (Alex Korb, PhD))