'Himmelhoch jauchzend, zum Toden betrubt'. Ik hoor het mijn vader nog zeggen, als mijn intensiteit in zijn ogen weer rijp was voor wat ouderlijke bijsturing. Het citaat van Goethe heb ik vroeger thuis vaak mogen horen. Het leverde nogal eens de nodige vertwijfeling op. Want ik voelde toch wat ik voelde? Of was het uiten toch niet altijd helemaal de bedoeling... Groeipijnen. En de start van het GROTE ZELFONDERZOEK. Wat maakt mijn reactie nou zo heftig? Waarom voelt die ander dat niet zo? Ben ik nou zo gevoelig of is die ander nou zo ongevoelig? (vrij naar L. van Gaal) Of ben ik misschien bipolair of borderliner?
Nu dat zoeken op volwassen leeftijd tot rust is gekomen, weet ik dat hij eigenlijk bedoelde te zeggen: 'Doe nou rustig jongen, loop niet zo hard van stapel'. Om het gemoed wat te sussen. Dat hielp op die manier soms ook wel. Soms, want emotionele beleving laat zich immers maar moeilijk sturen. Soms moet de emotie eerst doorvoeld en geleefd worden. Instinctief, rauw en niet ingehouden. Als 't nodig is tot op ’t bot. De bodem aanraken om te leren waar de bodem zit. Zo lukt het je om uiteindelijk je veerkracht te activeren. En is die groter dan je denkt.
Zolang er bij dat doorleven geen gewonden en doden vallen, lijkt me dat een prima leefadvies. Ook dat heb ik van mijn vader geleerd, hoe ogenschijnlijk tegenstrijdig ook. Want bij een evident onafwendbare emotie, ik herinner me een woedeaanval naar aanleiding van iets te overweldigend liefdesverdriet, kreeg ik juist de aanmoediging om door te gaan met het uiten van die woede. 'Gooi 't eruit!' Dat heeft grote indruk op me gemaakt.
Ik nam de uitnodiging direct aan (…) en het hielp natuurlijk enorm. Daarnaast verried het een groot inzicht in de menselijke natuur. Want hoe ogenschijnlijk tegengesteld zijn adviezen ook waren, hij wist dat de emotionele beleving, in al zijn actuele opdringerigheid een natuurlijke weg moest gaan. Vroeg of laat. Dat dat soms een worsteling kan zijn, laat niet onverlet dat de uiteindelijke winst altijd ligt in het naar de pijn toe bewegen.
Wat het mij heeft geleerd? Dat ik zijn gevechtjes en gevechten met het leven veel beter ben kunnen gaan begrijpen. Nu weet ik ook, net als ik, mijn vader was ook zo’n gevoelige gozer. Je t’embrasse.
