Een schijnbaar terloopse reactie, maar niet per se altijd zonder gevolgen, de respons "dat snap ik" of "dat begrijp ik". Het zet vol in op begrip, op de veronderstelde behoefte van de ander begrepen te willen worden. Maar wat als dat nou net niet nodig is?
In de theorie van de Non-Violent Communication (Marshall Rosenberg) is "intellectual understanding" een sta-in-de-weg voor het beoefenen van empathie. Begrip van iets hebben dat rechtstreeks voorkomt uit de kracht van logisch redeneren is immers iets anders dan aansluiten bij wat er bij de ander in het hier & nu leeft.
Out-of-sync. Ongewild, onbedoeld, maar uit-verbinding...
We zetten met begeleiding en training massaal in op het idee cq. vraagstuk hoe we actief moeten verbinden, maar laten daarmee na werkelijk te zien dat we in den beginne feitelijk al in verbinding zijn!
En dat we in wezen allemaal hetzelfde nastreven, dat er universele (!) psychologische behoeften bestaan die ons allemaal tot mens maken.
Zo gedacht is verbinding zoeken slechts symptoombestrijding en zou onze aandacht en research eigenlijk moeten gaan naar hoe we telkenmale uit verbinding gaan.
Wat gebeurt er in ons en wat doe je daarbij zelf?
Was het een gedachte, een oordeel dat je afleidde? Een simpele associatie vanuit je eigen, per definitie beperkte, ervaring? Of reageer je vanuit ongemak, omdat ware gevoelens soms lastig zijn te verdragen?
We kunnen nog veel leren over wat we dagelijks doen, waarmee we zelf ongewenst de verbinding verbreken. Naast houding en non-verbale signalen, schept taal soms ook afstand. Natuurlijk is er een aantal evidente gedragingen te benoemen die het uit-verbinding-gaan faciliteren, zoals het maken van verwijten, het benoemen van labels of het dreigen met straf. Maar ben je je ook bewust van de meer subtiele vormen?
Uiteindelijk voel je zelf of je met je energie bij de ander bent of bij jezelf. Laat ik je daar op uitdagen. Want dan is taal ook pas weer ondergeschikt.En als je met je energie bij de ander bent, komt er altijd wel dat magische moment dat er weerklank is. Je ziet elkaar wat langer in de ogen, er is een lach, een aanraking. Er zijn geen woorden meer nodig, er is 'gewoon' die alleszeggende stille blik. En is de verbinding hersteld.