Dierbaar

Eenieder die een dierbare heeft verloren weet dat gaandeweg de laatste weken voorgaand aan de overlijdensdatum er een vreemd soort onrust zich opdringt. 

Op een stille, maar natuurlijke, vanzelfsprekende manier vraagt de overledene, via het cyclische karakter van de jaarlijkse herdenking, zijn of haar aandacht.

Als ware het een behoefte aan contact, die ons via de kalender heel precies bereikt. "He he, ik ben er nog." Of liever: "Ook al ben ik weg, ik ben niet weg!" En dat elk jaar weer.

Het telkens doorleven van deze bijzondere periode biedt houvast, vertrouwdheid, geborgenheid en vooral blijvende troost. Allemaal heel welkome gevoelens.

En ook al komen er waarschijnlijk 'gewoon' weer verse tranen, je weet, het zijn de tranen van de eeuwige verbinding. Een reflectie van hoe diep iemand in je hart zit.

Dat is, ook voor vooral de rest van het jaar, uiteindelijk wel de betekenisvolle essentie.