Moet ik dan spelen?

 "Er is altijd een behoefte aan het woord" - Marshall Rosenberg

Tijdens het 10-minutengesprek spreekt de meester zorg uit over onze Tibbe, 6 jaar. Hij staat namelijk geregeld alleen tijdens de pauzes, dat valt op. We nemen de zorg mee. Tijdens het ritje naar school de dag erna, vraag ik hem of dat klopt, dat ie soms alleen staat. "Ja", spreekt hij ronduit, "dan sta ik wat te kijken" en "dan heb ik behoefte aan rust".  Diep van binnen wist ik dit al wel, zijn overtuiging stemt me trots en vol vertrouwen.

Maar toch, hij heeft tussen de regels door mijn zorg gehoord, ook al heb ik m'n best gedaan hem neutraal te bevragen. Dan wordt het plots pijnlijk, als hij aan me vraagt: "Moet ik dan spelen, papa?". Hebben we als ouders en meester toch weer (onbewust) een norm gecommuniceerd...  Ik baal. "Nee hoor jongen, als jij wil kijken en je rust pakt is dat helemaal prima". Met n vervulde glimlach kijkt hij weer tevreden naar buiten.

Leef maar fijn naar je behoeften, denk ik, daar kan ik nog wel wat van leren. Ouch.