Echter, de gemiddelde leek ziet enkel het aangedane, het gekwetste, het geraakte. Het waarom vraagt al wat meer kennis en inzicht, want het doel van het uit-balans zijn is feitelijk slechts een aanloopje om opnieuw zoveel liefde te komen geven. De HSP-er bulkt dan namelijk van consideratie en empathie en kan van daaruit ook nog eens zoveel meer bereiken.
Een typisch voorbeeld hiervan zagen we de afgelopen maand bij het noodgedwongen vertrek van de minister voor Volksgezondheid Bruno Bruins. De commentaren waren zwart-wit; of men zag hem als een zwakke broeder, omdat hij letterlijk omviel en hem toedichtte dat hij geen uitstraling had, of men zag kwalificeerde hem als sterk, omdat hij het aandurfde om op inhoud te discussiëren, geen politiek gewin na te streven en in debat zijn standpunt durfde bij te stellen.
Punt is, wil je het zwak of sterk noemen, dan beperk je je eigen bril. Dit normenkader wordt gevoed en getraind vanuit de wil of overtuiging onkwetsbaar te moeten zijn. Dat ontspruit in een weinig doordachte opvoeding en op menig assertiviteitscursus. HSP-ers weten wel beter, of beter, voelen wel beter. En laten we dan eerlijk zijn, zij die dat gevoel missen, of parkeren, of uitschakelen, zijn eigenlijk de echt kwetsbaren.
