Ook ik liep er jaren mee rond, met die unieke jeugdherinnering (ik denk dat ik een jaar of 10 jaar was). Heb er zeker wel over verteld, maar stond er niet nadrukkelijk bij stil. Totdat ik het boek van Kohnstamm onder ogen kreeg. Toen bleken er dus meer mensen te bestaan met een soortgelijke ervaring. Wow, wat een bevestiging en tegelijkertijd werd het mysterie an sich er niet kleiner op. Want evenzoveel duidingen als persoonlijke verhalen en interpretaties...Wat rest, is de verwondering over dit weinig beschreven psychologische fenomeen, wat bestaansrecht heeft getuige de vele verzamelde ervaringen, maar waar nog niet eerder onderzoek naar gedaan is.
Voor mij was het als kind een beangstigend idee, een beperkend besef, dat je niet de ander was of kon zijn. Dat je het hier mee moest doen, geen ontsnappen meer aan. Dat laatste gevoel was sterk: ik kon vanaf nu niet meer weg, geen kant op, ik voelde me gevangen in mezelf.
Onlangs ben ik 50 jaar geworden. De behoefte aan ruimte, vrijdenken en autonomie is er niet minder op geworden en nog elke dag ontvouwt het leven zich verder, maar dit unieke pingetje koester ik toch wel met een bijzonder genoegen...
