"Uiteindelijk zal er toch echt niets anders resten dan
een onbegrijpelijke stilte."
Als leed en lijden voor de al dan niet noodzakelijke groei zorgt, is ontwikkeling daarmee ook onvermijdelijk geworden? De Groene poogt antwoorden te vinden in een vermakelijk betoog.
Waarbij het slachtofferschap als optie wat mij betreft altijd nog open blijft in geval van een gebrek aan realiteitsbesef bij de ander. Vul zelf maar in...
Onlangs herlas ik Houellebecq die in dit essay inspirerend stelt: "U kunt het lijden niet in een doel veranderen." En ook: "Het leven is een reeks vernietigingsexamens."
In samenvatting is dan de levensopdracht: Leer de pijn in je poriën voelen! Dat is eigenlijk het enige :-)
