De leraar die je gehad had willen hebben, daar is Kanamori
een voorbeeld van, een pedagoog met hart en ziel. Ga er even voor zitten en
laat je raken. Wist je overigens dat openbare en bijzondere scholen in NL
geen rekenschap hoeven af te leggen over hun pedagogische missie en er veelal
ook geen hebben? Dat alleen al het woord pedagogiek na de PABO in praktische
zin verdwijnt? (Behalve dan als het gaat om het klassenklimaat.) Niet dat
scholen niet pedagogisch bezig zijn, dat kan niet, maar de onbepaaldheid zit me
dwars. Algemeen bijzondere scholen (Montessori, Dalton, Jenaplan en Vrije
scholen) geven onderwijs vanuit bepaalde opvoedkundige
uitgangspunten. Verklaart dat hun populariteit? Dat ze laten zien dat ze hebben
nagedacht over wat ze in pedagogische zin doen? En wat doet dit met de leraar
als professional?
